Shahrooz Morakkabati Langroodi - Pardeye Naatamam

آهنگ بسیار زیبا از شهروز مرکباتی لنگرودی به نام پرده ی ناتمام

شعر: نادر نادرپور
ضبط: بردیا براتی

متن ترانه

چشمه در تاریکی شب ، برق می زد باد ، رقصان با سرود اهرمن ها سایه های خفته چون دزدان رهزن تک درختان ، چون نگهبانان تنها ماه ، گاهی ناهویدا ، گاه پیدا خنده ی تلخ و غم انگیز نسیمی نقش می شد بر لب موج گریزان دست و پا می زد که بگریزد درختی باد می آمد به قصد برگ ریزان برق شلاقش به تاریکی هویدا روح ناپیدای شب در بیشه زاران گاه پاورچین و گاهی پر هیاهو سایه ها را می دوانید از پی هم بیشه در هم می کشید از خشم ، ابرو برق می زد دیدگان اهرمن ها خاربن ها ، خیره بر تاریکی شب با هزاران چشم مرموز و خیالی شب پریشان از غم تنهایی خود ناله می زد در نیستان های خالی تا نسیمی سر کند آهسته آوا باد عابر ، در سیاهیی سوت می زد نغمه ها در سوت او در هم فشرده همچو دزدان با علامت ها سخنگو رهروان را با سرانگشتان شمرده عابران از وحشت دزدان ، به نجوا چشمه می خندید و ذرات ستاره در دهانش همچو پولک های ماهی یا چو دندان ها ز مروارید غلتان با شکرخند نسیم شامگاهی در سیاهی می درخشید آشکارا جام ماه از شهد شیری رنگ مملو نور آن چون خنده های نیکبختان می چکید از کام شهد آلود ظلمت چشمه سار تشنه در پای درختان می گرفت از دست شب جامی گوارا طبل کوبان ، زنگیان آدمی کش با هزاران چشم سرخ شعله افکن نقطه ها می ساختند از روشنایی در فضا چون برق مشعل های روشن یا چو آتشپاره در دود صحرا تکدرختی می سرود از شادمانی زیر لب ، افسانه های عاشقانه در میان حلقه ی تنگ چناران باد می زد بر درختان تازیانه چشمه گریان می شد از هول تماشا در مسیر باد خواب آلوده ی شب برگ ها پر می زدند از شاخساران چون وزغ ها بر زمین افتان و خیزان سایه ها بازیکنان در جویباران بیشه از باد شبانگاهان به غوغا گاه کف می زد به تنهایی درختی باد می آمد به قصد گوشمالش چون زنی بر شانه ها می ریخت گیسو چشمه ساران خیره بر نقش جمالش ماه چون آوارگان خاموش و تنها پنجه های تکدرختان ، باز می شد با هیاهویی خیال انگیز و مبهم می گذشت از شاخساران با تأنی رشته های سیم ، چون برق مجسم دود شب از شاخه ها می رفت بالا برق چشم ماه نو ، چون بندبازان بر فراز سیم ها جولان گرفته یا نگاهی از تنی در هم شکسته پر زده ، بر سیم نازک جان گرفته در افق سوسوکنان چشمان فردا چون نگهبانان دهشتناک ظلمت در کنار چشمه ی وحشی ، چناران گاه می آمد صدای باد رهزن می دوید آن سو ، نگاه پاسداران باد می افتاد و می ماند از تقلا جاده در خاموشی شب دور می شد چشمه در تاریکی شب برق می زد ماه با دندان موجی خرد می شد باد شیون ها ز بیم غرق می زد می نهاد آهسته در هنگامه ها ، پا در افق ، چون پنبه ها بر صورت شب ابرها آغشته شد با روشنایی در فضا ، چون برج خاموشی شناور پر ز وحشت ، پر ز اسرار خدایی آسمان با چهره ی غمگین دریا